Likiwdacja spółki z.o.o.

 

Likwidacja spółki jest to ostatni etap istnienia spółki. Wtedy porządkuje się i zamyka wszystkie sprawy spółki. Trzeba pamiętać o tym, że nie można zamknąć spółki z dnia na dzień. Pozbyć się jej z dnia na dzień można jedynie poprzez  sprzedaż, ale nie zawsze może znaleźć się chętny nabywca i wtedy likwidacja spółki jest jedynym rozwiązaniem.

Przyczyny likwidacji spółki

      Według art. 270 kodeksu spółek handlowych  rozwiązania spółki powoduje:

• uchwała wspólników o rozwiązaniu spółki bądź przeniesieniu spółki za granice, stwierdzone sporządzonym przez notariusza protokołem,
• przyczyny przewidziane w umowie spółki,
• ogłoszenie upadłości spółki
• pozostałe przyczyny uregulowane prawem.

Poniżej zostanie omówiona uproszczona procedura likwidacji spółki.

Etap I Uchwała wspólników

  Uchwała zgromadzenia wspólników w praktyce jest najczęstszą podstawą rozpoczęcia likwidacji spółki. Uchwała ta wymaga większości głosów 2/3, nie można przewidywać w tym zakresie surowszych wymagań. Taka uchwała pod rygorem nieważności musi być zatwierdzona protokołem notarialnym.

Etap II wybór likwidatora

   W czasie likwidacji zarząd nie działa, jego funkcje pełnią likwidatorzy. Zgodnie z zasadami likwidatorami są członkowie zarządu, jednak wspólnicy spółki w umowie spółki bądź w późniejszych uchwałach mogą na likwidatora spółki wybrać inne osoby, w tym również samych siebie. W sytuacji kiedy o postawieniu spółki w stan likwidacji orzekł sąd to wtedy on powołuje likwidatorów. W takim przypadku także tylko sąd może ich odwołać. Likwidatorem może być jedynie osoba fizyczna, która ma pełną zdolność do czynności prawnych oraz nie była skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwa wymieniane w art. 18&2 Kodeksu spółek handlowych z zastrzeżeniem art. 18& 2-3 Kodeksu spółek handlowych, a także członek rady nadzorczej i komisji rewizyjnej. Likwidator tak samo jak członkowie zarządu ponosi odpowiedzialność za zobowiązania powstałe w czasie pełnienia funkcji. Prokura wygasa z dniem otwarcia likwidacji spółki.
   Likwidatorzy w sferze stosunków wewnętrznych zobowiązani są stosować się do uchwały spółki, a w sferze stosunków zewnętrznych do przepisów dotyczących członków zarządu. Likwidatorzy tak samo jak członkowie zarządu mają prawo do prowadzenia spraw i reprezentowania spółki.
   Organy jak komisja rewizyjna czy rada nadzorcza nadal funkcjonują. Uprawnienia kontrolne wspólników także nie tracą mocy.

   Etap III zgłoszenie w KRS i ogłoszenie w MSiG

   Otwarcie likwidacji należy zgłosić do sądu rejestrowego, we wniosku należy wskazać nazwisko i imię likwidatora oraz jego adres, oraz sposób reprezentowania spółki przez likwidatora, a także wszystkie zmiany w tym zakresie, nawet jeśli nie nastąpiła żadna zmiana w reprezentacji spółki. Zgłoszenie o likwidacji składa likwidator na formularzu KRS Z-61 wraz z uchwałą o rozwiązaniu spółki i ewentualnie z uchwałą o wyznaczeniu likwidatorów, należy złożyć również wzory podpisów likwidatorów potwierdzone notarialnie, wnioski do GUS RG 1 i do urzędu skarbowego NIP- 2, oraz informacje do ZUS. Koszt takiego wniosku wynosi 250 zł plus koszty ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.
   Należy pamiętać, aby we wnioskach kierowanych do odpowiednich organów oraz sądu używać nazwy spółki z dopiskiem "w likwidacji"
   Likwidatorzy powinni ogłosić w Monitorze Sądowym i Gospodarczym o rozwiązaniu spółki i otwarciu likwidacji, wzywając swoich wierzycieli do zgłoszenia wierzytelności w terminie 3 miesięcy od opublikowania ogłoszenia.

 Etap IV sporządzenie bilansu i otwarcie likwidacji

   W następnym etapie likwidatorzy sporządzają bilans otwarcia likwidacji. Dokument ten zostaje złożony przez likwidatorów zgromadzeniu do zatwierdzenia. W bilansie likwidacyjnym przyjmuje się wszystkie składniki aktywów zgodnie z ich wartością zbywczą. Bilans ten sporządza się w terminie 15 dni od zajścia zdarzeń, które spowodowały otwarcie likwidacji, nie później jednak niż 3 miesiące od tej daty. Jeśli czas trwania likwidacji wynosi ponad rok, likwidatorzy po upływie każdego roku obrotowego składają zgromadzeniu sprawozdanie finansowe oraz sprawozdanie roczne ze swojej działalności. W przypadku likwidacji rokiem obrotowym będzie 12 kolejnych miesięcy liczonych od dnia rozpoczęcia likwidacji.

 Etap V Czynności likwidacyjne

   Zadaniem likwidatorów jest zakończenie bieżących interesów spółki, wypełnienie zobowiązań i upłynnienie majątku, ściągnięcie wierzytelności. Nowe interesy mogą być rozpoczynane, jeśli będzie to niezbędne do ukończenia spraw w toku.
    A zatem nie zostało definitywnie wykluczone zawieranie nowych umów. Można zawierać umowy, aby tylko służyły one do zakończenia bieżących spraw spółki, wypełnienie zobowiązań i upłynnienie majątku, ściągnięcie wierzytelności.
   Do czynności likwidacyjnych zaliczamy także upłynnienie majątku spółki poza spieniężeniem majątku, także rozliczenie się z wierzycielami, np. poprzez wydanie im składnika majątku spółki. Wypełnienie zobowiązań i ściągnięcie wierzytelności dotyczy zarówno osób trzecich jak i wspólników. Likwidatorzy w tym celu mogą doprowadzić do procesów sądowych. Nieruchomości będące własnością spółki mogą być zbywane w drodze publicznej licytacji, a z wolnej ręki jedynie na mocy uchwały wspólników i po cenie niższej niż ustalonej przez wspólników.
   Istnieje możliwość wykreślenia z rejestru spółki z o.o. jeśli w efekcie przeprowadzonych i zakończonych postępowań likwidacyjnych zostanie spieniężony cały jej majątek, a mimo to niewypełnione zostaną zobowiązania ciążące na spółce.

   Etap VI sporządzenie sprawozdania likwidacyjnego i złożenie wniosku o wykreślenie spółki z KRS

   Po zakończeniu czynności likwidacyjnych, likwidatorzy sporządzają sprawozdanie finansowe na dzień poprzedzający poddział majątku pomiędzy wspólników spółki po zaspokojeniu wierzycieli. Pozostały majątek dzieli się pomiędzy wspólników stosunkowo do ich udziałów chyba, że umowa spółki stanowi inaczej. Sprawozdanie finansowe podlega zatwierdzeniu przez zgromadzenie. Jeśli zgromadzenie zwołane, aby zatwierdzić sprawozdanie nie odbędzie się z powodu braku kworum to likwidatorzy mają prawo wykonywać dalsze czynności bez zatwierdzenia sprawozdania likwidacyjnego. Sprawozdanie następnie jest ogłaszane w siedzibie spółki, składane sądowi rejestrowemu wraz ze wnioskiem o wykreślenie spółki z rejestru.
   Ostatnim sporządzanym sprawozdaniem finansowym w czasie trwania likwidacji jest dopiero sprawozdanie na dzień zakończenia likwidacji, należy go wykonać w terminie 3 miesięcy od zakończenia procesu podziału kwot likwidacyjnych między wspólnikami. Sprawozdanie takie powinno zostać także zatwierdzone przez zgromadzenie wspólników, ogłoszone i przesłane do Sądu Rejestrowego.  
   Ustanie bytu prawnego następuje w momencie uprawomocnienia się postanowienia zarządzającego o wykreślenie spółki z KRS.
   Należy pamiętać, że księgi i dokumenty spółki powinna przechowywać osoba wskazana w umowie spółki bądź uchwale wspólników, a w sytuacji jej braku, przez osobę wyznaczoną przez sąd rejestrowy.

 Etap VII czynności końcowe

   Do obowiązków likwidatorów należy również zawiadomienie o rozwiązaniu spółki urząd skarbowy oraz inne organy. Do czynności, które należy jeszcze wykonać są:

• złożenie zeznania podatkowego i sprawozdania finansowego do organu podatkowego i zawiadomienie o zakończeniu postępowania likwidacyjnego,
• wystąpienie do naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem na urzędowym formularzu o wykreślenie z rejestru podatników VAT (druk VAT-Z),
• złożenie deklaracji NIP 2 dla potrzeb zawiadomienia o zmianie statusu podatnika w podatku dochodowym,
• zawiadomienie GUS o zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej przez spółkę. 

  
  

  

Jednoraozwy odpis amortyzacyjny w 2017 roku

Amortyzacja jednorazowa w przepisach podatkowych

   Zgodnie z przepisami updop art. 16 ust. 7-13 oraz updof art. 23 ust. 7-13 podatnicy w roku podatkowym w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej bądź mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowych odpisów amortyzacyjnych. Metodę tą można stosować jedynie w odniesieniu do środków trwałych z grupy 3-8 z wyłączeniem samochodów osobowych.
   W danym roku podatkowym łączna wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie może przekroczyć 50 000 euro bez względu na ilość składników amortyzowanych tą metodą. Dodatkowo podatnicy uprawnieni do dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych mogą skorzystać z tego przywileju tylko w roku podatkowym, w którym dane składniki majątku zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych bądź wartości niematerialnych i prawnych. Kwotę wyrażoną w euro przeliczamy według średniego kursu ogłoszonego przez NBP na  pierwszy dzień roboczy października ubiegłego roku podatkowego w zaokrągleniu do 1 000 zł.
   W 2017 roku limit jednorazowych amortyzacji wynosi 215 000 zł (50 000 euro* 4,2976 zł/euro zaokrąglone do 1 000 zł). W sytuacji spółek niemających osobowości prawnej kwota limitu odpisów amortyzacyjnych odnosi się do sumy wartości odpisów przypadających na wspólników spółki.
   Określając kwotę limitu nie bierze się pod uwagę odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których początkowa wartość nie przewyższa kwoty 3 500 zł.
   Jednorazowe odpisy amortyzacyjne podatnicy dokonują najwcześniej w miesiącu w którym składniki majątku zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych bądź wartości niematerialnych i prawnych albo dokonują tych odpisów w równych ratach co kwartał lub miesiąc, bądź jednorazowo na koniec roku podatkowego.
   W sytuacji kiedy wartość początkowa środków trwałych jest większa od określonego limitu, to podatnicy od następnego roku podatkowego dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z obowiązującą metodą amortyzacji - metodą liniową bądź metodą degresywną.
   Trzeba pamiętać, że łączna suma odpisów amortyzacyjnych dokonana w pierwszym roku podatkowym nie może przekroczyć początkowej wartości tych środków.
   Małym podatnikiem zgodnie z art. 4a pkt 10 updop i art. 5a pkt 10 updof jest podatnik, u którego wartość przychodów ze sprzedaży w ubiegłym roku podatkowym nie przekroczyła wyrażonej w polskich złotych kwoty 1 200 000 euro. Kwotę należy przeliczyć według średniego kursu ogłoszonego przez NBP na pierwszy dzień roboczy października ubiegłego roku podatkowego w zaokrągleniu do 1 000 zł.
   W 2017 roku małym podatnikiem jest podatnik, który w 2016 roku uzyskał przychody ze sprzedaży wraz z kwotą należnego podatku VAT nieprzekraczające kwoty 5 157 000 zł ( 1 200 000 euro * 4,2976 zł/ euro zaokrąglone do 1 000 zł).
   Istotne jest, że nie wszyscy podatnicy, którzy rozpoczynają prowadzenie działalności gospodarczej mają prawo do jednorazowych odpisów amortyzacyjnych.

   Do jednorazowej amortyzacji nieuprawnieni są:

       1. podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, którzy zostali utworzeni:

• wyniku przekształcenia, podziału lub połączenia podatników,
• wyniku przekształcenia spółki niebędącej osobą prawną,
• przez osoby, które wniosły na poczet kapitału nowo utworzonej spółki, poprzednio prowadzonej przez siebie przedsiębiorstwo bądź składniki majątku o wartości przekraczającej 10 000 euro,

       2. podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych, którzy rozpoczynają prowadzenie działalności gospodarczej oraz w roku rozpoczęcia działalności i w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok rozpoczęcia działalność, prowadzili oni samodzielnie działalność gospodarczą bądź prowadzili ją jako wspólnicy spółki niemającej osobowości prawnej, ograniczenie to stosuje się również jeśli taką działalność prowadzili małżonkowie, a nie mieli rozdzielności majątkowej.

Amortyzacja uproszczona w ustawie o rachunkowości

   Dla celów bilansowych jest możliwość dokonywania jednorazowych amortyzacji jedynie dla środków trwałych o niskiej wartości początkowej.
   Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o rachunkowości odpisy amortyzacyjne środka trwałego dokonuje się według systematycznego planowania, rozkładając wartość początkową na ustalony okres amortyzacyjny. Amortyzacje rozpoczyna się najwcześniej po przyjęciu środku do użytkowania. Zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o rachunkowości dla składników o niskiej wartości początkowej można ustalić odpisy amortyzacyjne bądź umorzenia w sposób uproszczony, np. poprzez dokonywanie jednorazowych amortyzacji.
   Jednorazowe odpisy amortyzacyjne dokonywane na podstawie przepisów podatkowych i zaliczane są do kosztów podatkowych. Odpisy te nie są ujmowane w księgach rachunkowych. W celach bilansowych odpisy amortyzacyjne dokonuje się według przepisów ustawy o rachunkowości i one podlegają ewidencji księgowej.
  

Zwrot VAT zasady i terminy cz. 2

 Tak jak we wcześniejszym poście wspomniano, że w rozliczeniach za styczeń 2017 r. uległy zmianą zasady uzyskiwania zwrotu VAT w terminie do 25 dni. Omówiono terminy zwrotu, przyśpieszone terminy zwrotu, sposób ustalenia terminu zwrotu VAT, zapłata za faktury kosztowe. Teraz temat  kontynuujemy i omówimy sposoby i terminy płatności, sposoby udokumentowania płatności, jaki powinien być status podatnika, wnioski o zwrot VAT, sprawdzenie zasadności zwrotu VAT.

Terminy i sposoby płatności

   Tak jak w poprzednim poście wspomniano, że płatność za fakturę muszą być za pomocą rachunku bankowego. Nasuwa się pytanie czy warunek ten został spełniony, aby otrzymać zwrot w przeciągu 25 dni, jeśli kupujący korzysta z factoringu i płaci na rzecz podmiotu, który kupił wierzytelność sprzedawcy. Odpowiedź jest zaprzeczająca. W ten sposób mogą być płacone tylko należności do 15 000 zł. W innych sytuacjach warunek ten nie jest spełniony.
   W obecnym stanie prawnym problem powstaje przy kompensatach. Stosowanie ich w sytuacji przekroczenia limitu 15 000 zł także wyklucza z prawa do zwrotu w terminie 25 dni.

Udokumentowanie sposobu zapłaty

   Podatnik jest zobowiązany do złożenia w urzędzie skarbowym dokumentów potwierdzających uregulowanie zobowiązania z tytułu podatku VAT za pomocą rachunku bankowego lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo - kredytowej. Dokumenty te należy zawsze składać jeśli ubiegamy się o zwrot w terminie do 25 dni, nie czekając na wezwanie z urzędu skarbowego. Stanowi to jeden z podstawowych warunków do uzyskania zwrotu w terminie 25 dni. Niedostarczenie tych dokumentów skutkuje tym, że urząd skarbowy może odmówić prawa do zwrotu w terminie do 25 dni, bez wzywania podatnika do uzupełnienia braków. To jest w interesie podatnika udowodnienie, że spełnia te warunki.

Status podatnika

   Zostały wprowadzone nowe warunki dla podatników, którzy ubiegają się o zwrot VAT w terminie do 25 dni. Podatnik może otrzymać zwrot w tym terminie, jeżeli przez następne 12 miesięcy poprzedzający okres, w rozliczeniu za który ubiegają się o zwrot w terminie 25 dni:

• był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT,
• za każdy okres rozliczeniowy składał deklaracje miesięczną lub kwartalnie.

   To oznacza, że nowy podatnik lub podatnik, który przez ostatnie 12 miesięcy korzystał z podmiotowego zwolnienia z VAT nie uzyska zwrotu w terminie do 25 dni.

Wniosek o zwrot VAT

   Zwrot VAT w terminie 25 dni należy się podatnikowi na wniosek złożony przez niego wraz z deklaracją. W ustawie o VAT oraz w aktach wykonawczych nie ma wzoru pisma "wniosku o zwrot VAT" ani informacji jakie elementy powinno zawierać to pismo. Z tego powodu uznaje się, że pismo to powinno zawierać dane wykazane w ordynacji podatkowej m.in. dane naczelnika urzędu skarbowego, podatnika, treść żądania i podpis podatnika. Podatnik nie ma obowiązku szczególnego motywowania wniosku. Wystarczy podać w nim, że spełnia warunki, które uzasadniają zwrot w przyśpieszonym terminie i jest to niezbędne bądź korzystne dla sytuacji finansowej firmy. Do końca 2016 r. można było korzystać z formularza VAT-ZT " Wniosek o przyśpieszenie terminu zwrotu podatku VAT", udostępniony przez organy podatkowe. Wzór tego wniosku nie był obowiązkowy i został zaktualizowany. Jeśli nasz urząd skarbowy nie posiada aktualnego wniosku VAT-ZT możemy sami go stworzyć. Poniżej wzór takiego wniosku.

Sprawdzenie słuszności zwrotu

   Jeśli zasadność zwrotu wymaga dodatkowych weryfikacji, naczelnik urzędu skarbowego ma prawo przedłużyć ten termin do zakończenia weryfikacji. Jeżeli przeprowadzone czynności wykażą słuszność zwrotu, organ podatkowy zwraca podatek VAT wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w sytuacji odroczenia płatności podatku bądź rozłożenia go na raty. Zasadę tą stosuje się do każdego terminu zwrotu.
  Od 1 stycznia 2017 roku do art. 87 ordynacji podatkowej dołożono ust. 2 b zgodnie z którym weryfikacja zasadności zwrotu może obejmować sprawdzenie rozliczeń podatnika, sprawdzenie rozliczeń innych podatników biorących udział w obrocie towarami i usługami z podatnikiem, sprawdzenie tych rozliczeń pod względem zgodności z faktycznym przebiegiem. Dodatkowo na podstawie art. 10 ustawy o VAT zmieniającej z 1 grudnia 2016 r. zasadę tą stosuje się do okresów rozliczeniowych sprzed 1 stycznia 2017 roku
   Pomimo, że wynika to z ustawy to urzędy skarbowe przeprowadzały kontrole krzyżowe w ramach czynności sprawdzających. Lecz NSA uznało w uchwale z 24 października 2016,  że organy podatkowe nie posiadały podstaw do takiego działania:

W sytuacji wydłużenia terminu zwrotu podatku w związku z weryfikacją przeprowadzaną na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy o VAT w ramach czynności sprawdzających, nie ma możliwości żądania przez urząd skarbowy od kontrahentów podatnika przedstawienia dokumentów w celu  sprawdzenia ich rzetelności i poprawności.

Stąd ta zmiana przepisów.
   Od stycznia 2017 roku naczelnicy urzędów skarbowych są zobowiązani do przedłużania terminu zwrotu różnicy podatku na podstawie żądania zgłoszonego przez:

• Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
• Komendanta Głównego Policji,
• Prokuratura Generalna,
• Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego

w związku z prowadzonym postępowaniem na czas wykazany w żądaniu, ale nie dłuższy niż 3 miesiące. Żądanie to musi zawierać uzasadnię. Jeśli przeprowadzone czynności wskażą na zasadność zwrotu to urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w sytuacji odroczenia płatności podatku bądź rozłożenia go na raty.

Zwrot VAT zasady i terminy

 

 W rozliczeniach za styczeń 2017 r. uległy zmianą zasady uzyskiwania zwrotu VAT w terminie do 25 dni. Dodatkowo organy podatkowe mają możliwość kontrolowania kontrahentów podatników w ramach czynności sprawdzających. Ponadto naczelnik urzędu skarbowego jest zobowiązany do przedłużenia terminu zwrotu na żądanie innych organów, np. ABW, CBA. Pozostałe zasady zwrotu nie uległy zmianą.
   Zwrot podatku następuje na rachunek bankowy (mający siedzibę na terytorium kraju) wykazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym w terminie do 60 dni od złożenia rozliczenia. Zwrot można dokonać również na wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym rachunek podatnika w:

• spółdzielcza kasa oszczędnościowo - kredytowa, której podatnik jest członkiem;
• bank z siedzibą na terytorium kraju bądź spółdzielcza kasa oszczędnościowo - kredytowa, jako zabezpieczenie udzielanego kredytu przez ten bank bądź tą kasę, na podstawie złożonego do naczelnika urzędu skarbowego pisemnego, nieodwołanego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez spółdzielczą kasę lub bank udzielający kredytu do przekazania danego zwrotu.

Terminy zwrotu

      1. 60 dni od złożenia deklaracji:

• podatnik dokonał czynności opodatkowanych na terytorium kraju,
• podatnik dokonał jedynie czynności podlegające opodatkowaniu poza terytorium kraju. 

      2. 180 dni od złożenia deklaracji:

• podatnik nie dokonał czynności opodatkowanych ani nieopodatkowanych w Polsce.

      3.25 dni od złożenia deklaracji:

• podatnik dokonał czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz spełnia warunki z art. 87 ust.6 ustawy o VAT.

Zmianą uległy zasady zwroty dokonywane w terminie 25 dni od złożenia deklaracji.

Przyspieszony termin zwrotu

   Z nowelizacji ustawy wynika, że od rozliczenia za styczeń Urząd Skarbowy ma obowiązek oddać różnice w podatku w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, jeśli zostaną spełnione następujące warunki:
   1) wykazana w deklaracji kwota podatku naliczonego z wyłączeniem różnicy podatku lub kwoty podatku naliczonego z poprzednich okresów wynikają z:

• faktur dokumentujących należności, które zostały zapłacone za pomocą rachunku bankowego mającego siedzibę na terytorium kraju bądź poprzez rachunek spółdzielczy podatnika w kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem,
• innych faktur niż wymienionych w pierwszym akapicie, dokumentujących należność, jeśli suma tych kwot nie przekracza 15 000zł,
• deklaracji importowej, dokumentów celnych i decyzji celnych, które zostały zapłacone przez podatnika,
• importu towarów rozliczanych według art. 33a,wewnątrzwpólnotowego świadczenia usług, nabycia towarów dla których podatnikiem jest dostawcą towarów lub usługobiorcą, dla której podatnikiem jest ich nabywca, jeśli w deklaracji podatkowej wykazana została kwota podatku należnego od tych transakcji,

   2) kwota podatku naliczonego bądź różnica podatku nierozliczonego w ubiegłych okresach rozliczeniowych i wykazana w deklaracji nie przekracza 3 000 zł,
   3) podatnik w Urzędzie Skarbowym złożył dokumenty potwierdzające zapłatę za pomocą rachunku bankowego bądź poprzez rachunek spółdzielczy w kasie oszczędnościowo-kredytowej,
   4) podatnik przez następne 12 miesięcy uprzedzające bezpośrednio okres, w rozliczenia z którym podatnik wystąpił z wnioskiem o zwrot podatku w terminie do 25 dni:

• był czynnym podatnikiem VAT,
• za każdy okres rozliczeniowy składał deklaracje VAT.

Ustalenie terminu zwrotu VAT

  Termin zwrotu podatku jest liczony od dnia złożenia przez podatnika rozliczenia i wynosi 25 dni. to znaczy, że liczymy rzeczywiste złożenie deklaracji. Przez złożenie rozliczenia należy rozumieć faktyczny wpływ do urzędu skarbowego. Reguła ta ma istotny wpływ w sytuacji deklaracji, które nie są bezpośrednio składane w urzędzie skarbowym bądź w formie elektronicznej. Na przykład złożenie deklaracji za pomocą poczty nie rozpoczyna biegu terminu do zwrotu, ponieważ termin zwrotu liczy się od dnia w którym urząd skarbowy rzeczywiście posiada deklaracje rozliczeniową. Wyliczając termin zwrotu nie bierze się pod uwagę dzień złożenia w urzędzie skarbowym. Termin jest liczony od następnego dnia. Reguła ta wynika z art. 12 ordynacji podatkowej. Jeżeli podatnik składa deklaracje w formie papierowej, a zależy mu na czasie, powinien złożyć ją osobiście w urzędzie skarbowym.

Zapłata za faktury kosztowe

   Istotnym warunkiem dokonania zwrotu w terminie 25 dni jest zapłata za pośrednictwem rachunku bankowego faktur z których wynika kwota podatku naliczonego wykazana w rozliczeniu. Warunek ten istniał także w poprzednim stanie prawnym, a od 1 stycznia 2017 roku warunek ten został zmodyfikowany. W nowelizacji ustawodawca nie odwołuje się do ustawy o swobodzie prowadzenia działalności gospodarczej tylko bezpośrednio reguluje warunki płatności za faktury kosztowe, aby swobodnie móc ubiegać się o zwrot VAT-u w terminie 25 dni. Wprowadzona zostaje zasada, że dokumentujące należności wykazane w rozliczeniu muszą być w całości uregulowane za pomocą rachunku bankowego bądź poprzez rachunek spółdzielczy w kasie oszczędnościowo-kredytowej. Musi być to rachunek, który został wykazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym. Dlatego jeśli zmienimy rachunek bankowy, a nie zgłosimy, należy jak najprędzej to zrobić, ponieważ jeśli zapłacimy z innego rachunku bankowego, urząd skarbowy może zakwestionować prawo do przyśpieszonego zwrotu.
   Obowiązek zapłaty tyczy się każdej faktury rozliczonej w deklaracji.

   Od tej zasady jest kilka wyjątków oznacza to, że zapłata faktur za pomocą rachunku bankowego nie tyczy się:

• podatku naliczonego lub różnicy podatku, nierozliczonego w poprzednich okresach rozliczeniowych; należy pamiętać, że zwrot w terminie do 25 dni nie przysługuje, jeśli kwota nadwyżki przekracza 3 000 zł

Pozostałe warunki jakie należy spełnić, aby dostać zwrot  VAT - u zostaną opisane w kolejnym poście.